Zonder twijfel denkt een ieder, die de proeftocht van het ms. "Oldekerk" op dinsdag 13 december heeft meegemaakt er met genoegen aan terug. De weersomstandigheden, die zich de voorafgaande dagen lang niet gunstig lieten aanzien, vielen hard mede. Het was een beetje heiig, maar de zee was glad en niemand kreeg zelfs de kans zeeziekteneigingen te vertonen. Er waren verscheidene gepensioneerde V.N.S.-ers en personeelsleden van de kantoren Rotterdam en Den Haag aan boord, waaronder enige dames. Voor zover ze het nog niet waren, zullen deze lieftallige collega's wel op slag "sea- minded" zijn geworden. Ze moeten ook wel een heel bijzondere indruk hebben gekregen van het leven op een schip. Op tijd een ditje en een datje, alom gezelligheid en kamers voor officieren en bemanning met een aankleding waar elke landrot verzot op zou zijn, zelfs een jonge vrouw. Van de oude garde zagen wij o.a. de oud-kapiteins Coerkamp, Slok en Post en de oud-hoofdwerktuigkundigen Bentzon en De Wijs, voorts de gepensioneerde procuratiehouder van het kantoor Rotterdam, de heer v. d. Kaaden. Het schip bleek op de proeftocht wederom een voortreffelijk product van de kunde van Wilton - Fijenoord te zijn. Tevens werd een demonstratie van punctualiteit gegeven. Stipt op tijd vertrok het schip van de werf en klokslag 3 uur waren de genodigden weer op dezelfde plaats terug. De plechtigheid van de overname vond plaats op het sportdek. Allereerst nam de heer W. B. Wilton het woord en dankte veer het vertrouwen om na de "Annenkerk" ook de "Oldekerk" te mogen bouwen. Hij sprak de hoop uit dat rederij, officieren en bemanning aan de "Oldekerk" een goed schip zouden hebben. De heer Bakker heette daarna allen, in het bijzonder ook de gepensioneerden en de personeelsleden welkom, sprak woorden van grote waardering voor allen, die aan de totstandkoming van het mooie schip hadden medegewerkt en stond even stil bij de medewerking, ondervonden van het Bureau Veritas, om gelegenheid te hebben enige hartelijke woorden te richten tot de heer J. W. Deutekom, die binnenkort zijn taak van hoofdvertegenwoordiger in Nederland zou beëindigen. Zo was het tijdstip van de overname genaderd. Toen de laatste tonen van het  "Wilhelmus" wegvloeiden bereikte de V.N.S.-vlag de top van de achtermast. De "Oldekerk" was ons. Wij wensen Kapitein  B. Baardman geluk met zijn commando en met zijn officieren en gezellen een voorspoedige "Maidentrip". Het was overigens, maar uitsluitend in de letterlijke zin, een koude bedoening geweest. Wij stonden met ons glas champagne in de hand te rillen en spoedig zocht ieder weer de behaaglijkheid der mechanisch verwarmde salons. Dezelfde avond nog vertrok de "Oldekerk" naar Hamburg, om vandaar zijn eerste reis aan te vangen in de Holland - Australië Lijn.

De HWTK van de Oldekerk hield erg veel van muziek. D.w.z. hij bespeelde zelf geen instrument, maar  toch kon hij de mooiste muziekstukken ten gehore brengen. Of het nu modern was of klassiek, bij hem was alles mogelijk. Deze reis had hij zich n.l. een versterker en een platenspeler aangeschaft en wat je daar volgens hem allemaal mee kon,  grensde bijna aan het ongelooflijke. Er was echter een groot probleem. Als de Oldekerk stampte dan ging het nog wel, maar als het schip slingerde dan was het gedaan met de muzikaliteit van de HWTK. De naald van de pick up wilde dan niet in de groef blijven, maar vloog door het slingeren van links naar rechts over de plaat. En natuurlijk was dat niet  om aan te horen. Van alles had hij al geprobeerd om de naald in de groef te houden, maar het bleef waardeloos.
Toen de Oldekerk dan ook in een Afrikaanse haven lag en het werk er op zat, zaten de wtk’s onder het nuttigen van een glaasje prik de werkzaamheden van die dag nog eens door te nemen. De HWTK vond dit het juiste moment om zijn probleem maar eens ter discussie te stellen.  Direct werden er een aantal oplossingen genoemd, die natuurlijk niet uitvoerbaar waren, zoals b.v. een pompsysteem dat olie of drinkwater razend snel heen en weer pompte waardoor het schip praktisch niet meer slingerde of het aan brengen van super snelle anti-slingerdempers. De jongste derde had het allemaal aangehoord en toen hij zachtjes kuchte, keek iedereen naar hem. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was zei hij: ”Er is maar één oplossing de platenspeler moet ”kardonisch” opgehangen worden. Het werd toen even stil want niemand wist wat hij zich daarbij  moest voorstellen. De derde werd door deze stilte aangemoedigd om door te gaan en zei: ”Ik zal jullie wel het een en ander van de kardonisatietheorie bij brengen”. Hij pakte een bierviltje en een potloodje en legde uit hoe je, volgens hem,  de platenspeler kardonisch kon ophangen. Aangezien dit probleem zo snel mogelijk opgelost moest worden, werd de derde meteen tot kardonisatiespecialist gepromoveerd en na overleg met de 2e wtk besloot hij morgen direct te beginnen
Vanuit het magazijn werden een aantal klepveren gehaald, die aan het plafond in de hut van de HWTK werden vastgemaakt. Vervolgens werd onder aan deze veren een speciaal gevormd bakje gehangen, voorzien van allerlei veertjes, waarin  de platenspeler geplaatst werd, zodanig, dat de arm van de pick up in de lengte richting van het schip stond. Tegen vijven was het karwei klaar en kon iedereen de toch wel vreemde ophanging bewonderen.  Men was van mening dat het wel zou kunnen werken. Maar het schip lag in de haven en dan slingert een schip gelukkig niet, zodat de werking niet bewezen kon worden. Drie dagen later vertrok de Oldekerk naar zee. De loods was nog maar net van boord en toen de telegraaf op klaar met machines werd gezet, was de HWTK al op weg naar zijn hut. Hij had geluk want de Oldekerk slingerde een klein beetje. Een plaat werd opgezet en zoals de derde beweerd had  het werkte, weliswaar niet feilloos bleek later, maar het resultaat was toch een wtk waardig. Iedereen was dan ook vol lof over dit simpele maar goed werkende idee.
Toen de HWTK thuis was met verlof heeft hij in een woordenboek proberen op te zoeken wat kardonisch eigelijk was. Tot zijn verbazing kon hij daar echter niets over vinden, Zijn conclusie was tenslotte de derde moet zijn tijd ver vooruit zijn geweest, maar in werkelijkheid had de derde alleen maar het woord cardanisch in kardonisch veranderd, waardoor een aantal mensen de boot in waren gegaan.

Woensdagmorgen melde de assistent wtk zich op het kantoor aan het Westplein. Hij had gisteren in Den Haag examen gedaan voor het diploma A en was met goede cijfers geslaagd. Vol trots liet hij aan de balie zijn nieuwe diploma zien voorzien van het het stempel ”Namens de Koningin”. Volgens de mijnheer achter het loket kwam dat even goed uit. Je moet toch maar geluk hebben, in de Maashaven lag de Oldekerk en daar was nog een plaatsje vrij voor een jonge wtk met een pas gehaald diploma. Dus dezelfde dag nog keuren en monsteren, zodat hij de volgende dag aan boord kon gaan om bij te werken en dan zaterdag de grote reis op.
Zaterdagmiddag om vijf uur rinkelde voor de eerste keer de telegraaf en vertrok de Oldekerk naar zee. Via een rustige Golf van Biskaje en een nog rustiger Portugese Noord voer de Oldekerk richting Las Palmas. Het begon al aardig warm te worden. Zo warm dat één dag voor Las Palmas de order kwam morgen in het wit.
De assistent had zijn tropenuitrusting keurig voor elkaar, dacht hij, maar wat hij niet kon weten, de maatschappij had tijdens zijn studieverlof de regels voor de tropenuitrustingen aangepast. Zo was het dragen van zwarte schoenen verboden, voortaan was alleen het dragen van witte schoenen toegestaan.
Toen de assistent s’middags aan tafel ging trok hij zoals gebruikelijk zijn zwarte schoenen aan, die hij met een poetslap nog even had opgepoetst en ze zagen er dan ook uit als nieuw.
Opgewekt ging hij aan tafel en na lekker gegeten te hebben , kwam hij op weg naar zijn hut de hwtk tegen. De assistent kreeg voor het eerst te horen dat zwarte schoenen niet meer bij een wit uniform pasten en dat aan deze overtreding zomaar niet voorbij kon worden gegaan. Het verweer van de assistent dat hij toch niet kon weten dat de regels veranderd waren, vond bij de hwtk geen respons. Ten einde raad bood de assistent aan om dan maar nieuwe witte schoenen te kopen. In Las Palmas was daar geen gelegenheid voor maar in Kaapstad wel. Na nog een flinke reprimande ging de hwtk daarmee akkoord, echter onder de voorwaarde dat de assistent zelf naar de kapitein zou gaan en om aan hem te vertellen dat hij in Kaapstad witte schoenen ging kopen. Hij (de slijmerd) kreeg dan geen gezeur aan zijn hoofd van de kapitein.
De assistent ging om vijf uur met lood in zijn zwarte schoenen naar boven, klopte beleefd op de deur van de hut van de kapitein. “Binnen”, riep de kapitein. Keurig in uniform zat de kapitein achter zijn bureau. De assistent vertelde het hele verhaal van de schrobbering van de hwtk en beloofde in Kaapstad, zodra daar gelegenheid voor was witte schoenen te kopen. De kapitein stond op om, zoals de assistent dacht, meer indruk te maken. ”Jongen”, zei de kapitein vaderlijk: ”dat moet je doen. Regels zijn nu eenmaal regels en die moet je opvolgen”. Toen de kapitein zo voor hem stond viel het de assistent op, dat er aan het uniform van de kapitein niets mankeerde. Groot was echter zijn verbazing toen hij naar de voeten van de kapitein keek. Aan zijn linker voet droeg de kapitein een licht bruine schoen en aan zijn rechter een donker bruine schoen. ”Soms”, zei de kapitein, kijkend naar zijn eigen voeten: ”moet je de regels toch wel eens overtreden en dat moet kunnen ook. Als jij in Kaapstad witte schoenen wilt kopen vind ik dat best”.
Een beetje van slag ging de assistent weer naar beneden,de reprimande die hij na het gesprek met de hwtk had verwacht viel toch wel anders uit. Welke regels de kapitein op zich zelf toepaste bleef voor hem een vraag, maar in Kaapstad heeft hij toch maar witte schoenen gekocht.