Tot ik mijn eerste reis naar Australië maakte had ik over de party’s in Australische havens alleen maar sterke verhalen gehoord. Op 6 mei 1969 was het zover, aanmonsteren als 3e stuurman op de ‘Willemskerk’ naar Australië om de Kaap. Dat was in die tijd een van de modernste schepen en ik voelde mij als jonge 3e best wel in mijn sas.
Hydraulische luiken, wel drie naast elkaar, dekkranen, containers, ingebouwde ladingtanks… en nog veel meer nieuwigheden. Dus ook veel om je in te werken.
We waren nog maar net op zee of kapitein J. de Rooy riep mij bij zich, hij vroeg of ik een muziekinstrument kon bespelen. Ik zei dat ik piano kon spelen, maar die hadden we helaas niet aan boord. Dan kan je wel een melodica bespelen (blaasinstrument met toetsen aan de zijkant, klinkt als een mondharmonica). Op de vraag waarom dat nodig was, antwoordde hij dat we een band aan boord hadden die in Australië aan boord op party’s optrad.
Zonder mijn instemming af te wachten, besloot hij voor mij in Kaapstad telegrafisch een melodica te bestellen (op eigen kosten uiteraard!).
Na Kaapstad werd mijn zeewacht 20-24 (EW) aan de oefentijden van de band aangepast en werd 16-20 (PV). Op de oversteek werd dagelijks onder leiding van de kapitein van 20.00 tot 21.00 uur met de band gerepeteerd.

De band bestond uit 7 personen:

Kapitein J.N. de Rooy gitaar+ leider
1e stuurman F.M. Nijhuis bas (zelf gemaakt van een theekist)
2e stuurman A. Steenbergen bongo drums
3e wtk . A.C. Meeuwse gitaar + zanger
3e stuurman W. Tieman melodica
ll. wtk. M. Rottier gitaar
ll. strm F. Wassenaar samba ballen

Omdat de meeste collega’s al een paar reizen met elkaar hadden gemaakt was er tegen aankomst in de eerste haven al een behoorlijk repertoire opgebouwd van meer dan 40 nummers. Van meezingers als ‘My Bonny is over the ocean’ tot diverse Jazz nummers en tophits van die tijd. Vanuit zee werden door onze sparks via het agentschap de party data voor Melbourne en Sydney afgesproken en werden de ‘vaste meisjes’ ingelicht. In Melbourne zou dit keer een ‘Miss Willemskerk’ verkiezing worden gehouden.
Voor de niet ingewijden, dit waren in die tijd beschaafde meisjes/dames tussen de 20 en 40(?) en vooral in Melbourne was dat altijd een goed geolied festijn, want daar was een Nederlands meisje, Irene genaamd, die als contactpersoon optrad. Alle officieren waren hierbij betrokken, wie niet in de band speelde moest de wacht overnemen van hen die moesten optreden. Als tegenprestatie mochten die weer mee als de meisjes op zaterdag of zondag ons mee uitnamen in Melbourne.
Bij eerste aankomst in Australië werden leerlingen en assistenten de wal op gestuurd om feestversiering te gaan kopen. Bij gebrek aan ballonnen werden soms condooms opgeblazen. De salon had een aangrenzende bar en werd prachtig versierd met slingers, gekleurde separatienetten en serpentines .
De hofmeester Lieuwe was al dagen tevoren bezig met het maken van Hollandse hapjes zoals: bitterballen, kaas, haring, ananas met spek etc..
Bij vroege binnenkomst in Melbourne stonden er tot onze verbazing al een aantal van ‘onze’ dames op de kade met een spandoek. We konden dat niet goed lezen, maar dichterbij komend zagen we tot onze schrik ‘Welkom Wissekerk’ staan.
Het doek werd opgerold en een volgend doek werd uitgerold: ‘Welkom Waalekerk’. Enfin jullie begrijpen het al, we moesten nog even jaloers worden gemaakt want pas na ‘Welkom Westerkerk’ kwam onze ‘Welkom Willemskerk’ als laatste!
Toen de dames aan boord kwamen, werden alle ‘oude’ bekenden hartelijk begroet dan wel omhelsd en de aflossers daarna.
’s Avonds begon dan de grote party. Er zou helaas wel worden gelost tot een uur of 22.00, maar de 4e stuurman, die geen instrument bespeelde, kreeg de wacht aan dek.
Wij poetsten ons keurig op, met veel aftershave en staken ons in ons mooiste uniform. De dames kwamen om 8 uur in het lang aan boord en werden aan de gangway keurig opgewacht en naar de salon gebracht, waar onze band begon met een flitsend openingsnummer.

The Blitz band van de ‘Willemskerk’

Van links naar rechts:

kapt. J. N. de Rooy

1e strm. F.M. Nijhuis

3e strm. W.Tieman

2e strm. A. Steenbergen

ll. wtk. M. Rottier

ll. strm. F. Wassenaar

3e wtk. A.C. Meeuwse

Later op de avond wilden de dames en wij wel dansen, maar dan moest de band stoppen wegens gebrek aan mannen! Maar gelukkig werd dat opgelost met een bandrecorder. Nu schieten mij weer een aantal namen van die dames te binnen: Irene, Julie, Nancy en Vallery… De dames traden deze avond ook op met een aantal eigen zangnummers begeleid door Irene met gitaar.
De jury (gewapend met een handtelmachine) was met de miss verkiezing niet helemaal onpartijdig, maar in ieder geval hebben we ‘Miss Willemskerk’ goed in de bloemetjes gezet.
Zelf raakte ik meer en meer onder de indruk van Julie, die trouwens gek was op Hollandse bessenjenever. Maar toen ik de reis daarna door Julie aan haar tante werd voorgesteld, ging het me toch te snel. De meeste van ons die meerdere reizen achter elkaar maakten of op andere W-kerken kwamen, kregen ook (tijdelijk) verkering. Australische meisjes waren toentertijd gek op Europese jongemannen.
Soms werden we bij een van de meisjes thuis gevraagd, maar slim als ze waren, steeds waren ze met minstens drie vriendinnen. Meestal als we thuis werden uitgenodigd moest er ook gewerkt worden. Ik bedoel dan was de afvoer of het toilet defect, maar er was altijd wel een aardige wtk. bij.
De party’s moesten van kapitein de Rooy altijd precies om middernacht worden beëindigd en daar hielden we ons wel aan.

Omdat de Willemskerk toen alleen maar op Australië voer, lieten we de salon ook maar versierd op de thuisreis, dit ontlokte wel eens commentaar van de VNS-waldienst c.q. inspecteurs. Het lijkt wel een feestboot. Maar met die lange reizen om de Kaap, omdat het Suezkanaal toen dicht was, waren de party’s in Australië voor ons een mooie onderbreking.