Atlantic House

Westplein 2

Onderstaande brief ontving de redactie van de heer D.P. Tippens,
oud-employé van de ooit in het Atlantic Huis gevestigde Lijndiensten van de VNS Rotterdam.

In het Rotterdams Dagblad van 11 oktober 2003 was een artikel opgenomen over de restauratie resp. bestemmingswijziging van het Atlantic Huis aan het Westplein in Rotterdam.
Vooral de Rotterdamse oud-V.N.S employés zullen veel positieve en negatieve herinneringen aan dit gebouw hebben. Het zou kunnen zijn dat u melding wilt maken van deze belangrijke bestemmingswijziging van het Atlantic Huis.
Daarom bijgaand het betreffende artikel. Dan kunt u zelf bepalen of en zo ja, wat er over dit feit met eventueel een foto, gepubliceerd kan worden.

Veel van onze leden zijn nu in de gelegenheid te dromen over...bijvoorbeeld een appartement in art-decostijl in het Rotterdamse scheepvaartkwartier. Welnu, de redactie kreeg van een groot aantal lezers informatie over een mogelijke realisering van uw droom. Het gaat hier over de herinrichting van het Atlantic Huis, nu beter bekend als Loos, maar destijds door de VNS in gebruik voor directie en staf Lijndiensten.
Het uit 1930 stammende pand, stichter H.F. Kerstens, architect P.G. Buskens, wordt op uw wensen aangepast. De 35 koopappartementen zijn niet te vergelijken met wat er al in Rotterdam aan bod is. De suites variëren van 100 tot 250 vierkante meter en bevatten enorme raampartijen uitziende op het Park en Euromast. De grote binnenhof voorziet in 49 parkeerplaatsen, zodat ook de kinderen per automobiel kunnen komen.
Het grand café zal op zijn vertrouwde plek blijven, zodat wij elkaar daar kunnen treffen.
Westplein 14 ligt aan de overzijde, zodat ook de 'Rustplaets' kan worden gezien met andere ogen dan die ter monstering kwamen.
Lijn 5 stopt nog op de hoek voor de met twee bronzen beelden gesierde entree. Als u ooit droomde op uw werkplek weg te kunnen doezelen, dan is er nu uw kans die droom werkelijkheid te laten worden.

Westplein 14

Atlantic House (2)

Wie werkten er? Waar gebeurde het?

A

Directievleugel VNS

B

Algemene Zaken, Bureau Nieuwe Vervoersmethoden (BNV),Consulaat der Philipijnen

C

Typekamer

D

Kamers procuratiehouders

E

Inklaring en Cargadoors

F

afrika

Afrika Huis

kantoor Amsterdam

De nadagen van de V.N.S  door: H. van der Vliet

Zomaar een dag op het kantoor van de H.W.A.L. in het Afrikahuis op het Spui in Amsterdam. Het eerste halfuur is routine, de 's nachts binnengekomen telegrammen met de scheepsbewegingen worden gelezen en de posities vergeleken met het vaarschema. Daarna komt het telefoonverkeer op gang; agentschappen vanuit de hele Bordeaux/Hamburg range die bellen omdat zij een groter 'allotment' willen hebben of toestemming voor een speciale 'commodity'. De rederij wil nu eenmaal niet dat de beschikbare scheepsruimte alleen met minder goed betalende lading zoals cement wordt gevuld. Graag wil men alle opties openhouden om een zo breed mogelijk ladingpakket te verwerven. Vandaar dat regelmatige contact met agenten en de ladinginspectie.
Maar dan komt er een ongebruikelijke vraag vanuit Hollywood : Of wij op een bepaalde datum een H.W.A.L.-schip op de rede van Cotonou kunnen garanderen om te dienen als filmdecor. Het blijkt dat men een roman van Graham Greene wil verfilmen; het is een verhaal dat zich afspeelt op Haïti en dat het regime van Papa Doc aan de kaak stelt. In het boek is sprake van een K.N.S.M.-schip liggend in de haven van Port-au-Prince maar daar kon men nu eenmaal om begrijpelijke redenen niet terecht. Graham Greene zou gesuggereerd hebben om uit te wijken naar het West-Afrikaanse land Dahomey dat een vergelijkbare ambiance zou hebben. Men dacht vijf draaidagen nodig te hebben voor de bedoelde scène maar voor alle zekerheid wilde men toch ook een optie voor nog eens vijf dagen. In de film zouden de hoofdrollen worden vervuld door Elizabeth Taylor en Richard Burton.
Men veronderstelde terecht dat deze namen ons bekend zouden zijn en daarmee enig gewicht in de schaal. Dit verzoek veroorzaakte inderdaad enige opwinding en het kostte wat moeite de directie ervan te overtuigen dat het geen grap was. Op zo'n moment moet wel even bekeken worden of het totale vaarplan genoeg mogelijkheden biedt om een schip in positie te hebben zonder de dienstregeling te ontwrichten. En wat vraag je als vergoeding; ik meen mij te herinneren dat de directie uitkwam op tweemaal de dagkosten.
De Amerikanen deden er niet moeilijk over maar wilden wel weten of het overwerk van de bemanning daarbij inbegrepen was. Nee dus. Of de H.W.A.L. geen lumpsum kon noemen. Al onze voorwaarden werden geaccepteerd, ook het verzoek om vrijkaartjes voor het voltallige personeel om te zijner tijd de première in Amsterdam bij te wonen. Wij kwamen onze afspraak na en op de afgesproken dag verscheen de Gabonkust op de rede van Cotonou; het werd een leuke schnabbel want het laad- en losbedrijf ging gewoon door. Iedereen aan boord was bereid gevonden om de mooie Elizabeth als figurant terzijde te staan maar weinigen waren uitverkoren. Ruim een jaar later ontvingen wij een brief waarin werd aangekondigd dat de film, waarvan de titel net als het boek 'The Comedians' was, in première zou gaan in het Apollotheater in Amsterdam en dat er vrijkaarten klaar zouden liggen bij de kassa.
Wij kwamen onze afspraak na en op de afgesproken dag verscheen de Gabonkust op de rede van Cotonou; het werd een leuke schnabbel want het laad- en losbedrijf ging gewoon door. Iedereen aan boord was bereid gevonden om de mooie Elizabeth als figurant terzijde te staan maar weinigen waren uitverkoren. Ruim een jaar later ontvingen wij een brief waarin werd aangekondigd dat de film, waarvan de titel net als het boek 'The Comedians' was, in première zou gaan in het Apollotheater in Amsterdam en dat er vrijkaarten klaar zouden liggen
bij de kassa. De film had een werkelijk prachtig openingsshot van de Gabonkust zoals het zich presenteerde in het vroege ochtendlicht op de rede van Cotonou. Wij leunden allemaal achterover in onze stoelen, dit overtrof onze verwachtingen. 'Wauw' hoorde ik achter mij iemand mompelen. Wat daarna volgde was minder opwindend. Een enkele scène binnenboord opgenomen in de hut van de Hofmeester. Je hoorde wat Nederlandse stemmen en toen verscheen Elizabeth Taylor in beeld, die het schip via de statietrap verliet. Op de achtergrond zag je nog net hoe een hijs met stukgoed op de kade werd af gevierd. Alles bij elkaar goed voor enkele minuten film. Een enkel personeelslid, dat een weinig te laat was, had dat 'moment suprème' gemist en is de volgende dag opnieuw gaan kijken. Maar hij moest toen wel voor het entreekaartje betalen, die Amerikanen zijn wel goed maar niet gek.

Kantoor 's Gravenhage