Hij was net twintig en een jongen, waar iedere moeder van droomt zoiets te mogen baren.
Arend heette hij en de naam was de moeder der gedachte, toen zijn verwekkers hem uit diep religieuze gevoelens lieten dopers.
Het was Arend's eerste reis en een excursie naar het Straatje van Alles in Genua, werd hem dan ook niet onthouden...
Op een barkruk ,onder het genot van een glas vermout, voor het huiselijk gevoel,
want moeder dronk dat ook, werd hij het slachtoffer van zijn blonde lokken. Nina hield van hem, dat was een duidelijk zaak en een zeer zekere Nina nam bezit van de Sparks en adressen werden uitgewisseld! Gelukkig wist onze marconist, door opvoeding van thuis achtervolgd en door de angst voor het `onbekende', het kuis te houden.
Zijn leven, na vertrek Genua, bestond echter niet meer alleen uit punten en strepen, want Nina had iets in hem wakker gemaakt.
In elke haven stond Arend weer te dringen als de Agent met het pakket post aan boord kwam en in elke zending zat weer een dikke brief van Nina! Een dikke brief, waarin veel ontboezemingen over haar lief en leed, haar liefde voor hem en waarin uitgebreid werd ingegaan op haar lijfelijk schoon, tot in detail! Behalve zijn werk, dat hij uitmuntend deed, want Radio Holland was streng en selectief, was Sparks als sociaal middelpunt verloren. Hij staarde in z'n vrije tijd slechts vo6r zich uit in de ban van het enige baken: Nina.
Enige dagen voor aankomst Fremantle in Australiё, hebben onze drie stuurmansleerlingen het hem maar verteld... dat Nina niet de ware schrijfster van die 'loveletters' was, maar zij...!
Zij wilden hem niet belast met Italiaanse dromen, maar met een leeg hart en een schone lei de Australische kustplaatsen laten bezoeken!
De Australische verpleegstertjes hadden recht op zo'n jongen, vonden de leerlingen. Toch aardig van ze.

Het komt voor dat het in de Perzische Golf gloeiend heet is in de machinekamer en dus hadden we een geval van stokerskramp gehad. Als je genoeg drinkt, water, en braaf je zoutpilletjes slikt, kan het voorkomen worden.
Na een week hadden we weer een geval van stokerskramp en dat is geen aangename aanblik. De stoker lag te kronkelen op de plaat en met de handen op de buik te kreunen. De machinist van de wacht en de olieman trachtten de stoker te kalmeren, edoch, communicatie bleek niet mogelijk!
Een telefoontje mar de brug bracht uitkomst.
De eerste stuurman, in de creatie van scheepsarts en de kapitein zakten of naar beneden en na een kort onderzoek dat niets opleverde dan gekreun, gekronkel en gillen van de stoker, werd uit een ander vaatje getapt, in de vorm van: "Nu is het afgelopen. Doe je bek open" en andere kreten, waar geen woord Frans bij was.
Opeens hield de stoker op, opende zijn ogen..., begon te lachen en zei: "Oh kapitein..., ik ben zo verliefd!
Twee dagen gagestraf wegens het in de maling nemen van Kapitein en Officieren ter Koopvaardij...! En de 30 dagen Perzische golf mochten niet als verzachtende omstandigheden gelden.

Na aankomst in een haventje, ergens in de Filippijnen, loopt de Kapitein op de kade. Een klein jongetje klampt de Ouwe aan en zegt: "Sir, you want girl?" "Nee", zegt de kapitein en loopt door. Het jongeje blijft volhouden en zegt: "Sir, you want my sister?" Dus ook niet waarop het knulletje in wanhoop zegt. "Sir, you want nice boy?" Waarop die Ouwe hem toeschreeuwt: "Rot op, I want the Harbourmaster." Hierop zegt het doortastend Fillipinootje: "Oke sir, ik zal mijn best doen, maar ik denk dat hij erg duur is.."

Captainsdinner is uitsluitend en alleen voor de passagiers, eerste Stuurman, HWTK en de Kapitein natuurlijk!
Op een avond enige dagen voor aankomst was het dan zover. De tweede stuur¬man zei tegen de leerling: "Wat komt dat nu slecht uit! Ik had het je echt gegund om naar het captainsdinner te gaan maar met al die scheepvaart in de Noordzee moet je toch echt op de brug... we komen ogen en oren te kort, dus je kunt met naar het dinner... Wat me eigenlijk wel goed lijkt voor je imago en de nette indruk... Kleed je netjes aan. nagels schoon, pet onder de linker oksel .... ga naar die Ouwe en bied je verontschuldigingen aan dat je niet aanwezig kunt zijn op het captainsdinner!''
Aldus ging de leerling richting kapiteinshut, deed z'n zegje en heeft voor de rest van zijn leven begrepen. dat er standsverschil is, ook op een schip, en zo hoort het ook!

Levensgevaarlijke schepen, ze braken spontaan doormidden, ze waren gebouwd voor maar een dag...'D-day'! Voor de rest geen comfoor, blikken bakken, niet vooruit te branders, roet-tjoempers met armen- en benenmachines, strafschepen... Haar de Perzische Golf.
Ik had havendienst op de Jagersfontein in Amsterdam van vrijdagavond tot maandagochtend. Op het hele schip was werkelijk helemaal niets te beleven, ongezellig, koud en ik kende het VNS-sfeertje van Amsterdam ook niet echt. Bovendeks zweefde een stuurman die zo nu en dan belde of ik wat wilde pompen van dieptank naar dieptank en een matroos van de wacht behoedde ons voor indringers. Een donkeyman van de KNSM hield een donkeyketel aan de praat en een Sulzer tweetact dieselgenerator brulde het hoogste lied, terwijl het in de gangen naar de vriescellen naar ammoniak stook. De machinist die ik afloste op vrijdagavond zei me nog "o, ja, er hangt een spinazieblik onder de Sulzer... als je die maar zo nu en dan leegt kan het geen kwaad. Hij lekt een beetje en je mag hier niet lenzen."
Op die zondagmiddag gebeurde het... Ik liep in de machinekamer en ik had mijn overall nog steeds schoon weten te houden. De donkeyman had nog niet gemerkt dat ik nog nooit anders dan met `stoom' gevaren had. Ik bekeek de Jagersfontein dan ook als een aap die een roestige wekker bekijkt.
Toen gebeurde het... Een geüniformeerd persoon met goud tot aan de ellebogen zakte de trap af, gevolgd door een juffrouw, waarvan men altijd zegt: `als zoiets de trap af komt... nooit omhoog kijken'. Het was een duidelijke zaak, deze persoon hoorde hier thuis en was bezig met een rondleiding. Opeens een brul van de goudgegalonneerde gids: "Meester, er lekt olie onder uit de diesel, ga jij eens kijken onder de plaat." Het was een duidelijke zaak, hier moest indruk gemaakt worden op de juffrouw en ik dacht, daar gaat m'n overall, die moet wit blijven tot maandagochtend als het even kan. Onder de plaat van een motorschip ziet het eruit als de Botlek, dus ik zei resoluut tegen het goud, de spinazieblik-overdracht in gedachten: "Nee mijnheer, het is bekend en ik weet ervan." "Als jij het niet doet, weiger je hiermee een order en dan ga ik wel en dan zal je het wel merken. Met een haak trok zwartbeen een vloerplaat weg, dook onder de vloer en stal volledig de show. De brave goudbander gleed uit en verdween in de biels. Hij kwam boven als een olie bevlekt zeehondje aan de deur van mevrouw van het Hart uit Pieterburen. Bij die aanblik vloog de juffrouw mij gillend van het lachen om de de hals, maar ja, mijn 'uniform' was tenslotte nog schoon en wit!
Het stel verdween de trap opwaarts, mij achterlatend met het spinazieblik. De donkeyman deed alsof hij niets had gezien.
Maandagochtend moest ik op kantoor komen en daar zei men: "eigenlijk zou je
met de Jagersfontein de Afrika-reis op moeten, maar na wat er gistermiddag is gebeurd, lijkt het ons beter dat je niet aanmonstert... voor de onderlinge verstandhouding aan boord."
Ik moest naar de Liberty's.... strafboten? Achteraf ben ik noch, steeds dankbaar dat die Sulzer lekte. Nog nooit zulke leuke reizen gehad als op de Roet-tjoempers.

In de Perzische Golf is echt niets te beleven. Geen vermaak. geen clubs.. niets.
Koeweit, misschien eenmalig interessant. Abadan, een bios `Cinema Tay',
daarnaast een kapper, een zwembad van de Shelljongens; je mocht er zwemmen maar als je niet van de Shell was, werd je toch beschouwd als een stuk drijfhout. Achter de bios was nog een bordelenstraatje maar wat daar rondhing, leek in de verste verse zelfs niet op Soraya, de toenmalige vrouw van de Sjah.
Toen wij langs de kant kwamen in Abadan was er 'curfew', dat wil zeggen na 1900 uur mocht je je niet meer op straat vertonen!
Onze olieman was naar de bios geweest (of het straatje erachter?) en stond om vijf voor zeven weer op straat. Hij floot een taxi en de chauffeur bracht hem niet aan boord maar regelrecht naar de politie, onze brave olieman aanbrengend voor overtreding van de curfew. Zo pat dat daar!
De volgende ochtend moest de olieman, na een nachtje in de cel, voorkomen voor het gerecht, alwaar hij werd aangeklaagd voor veel overtredingen zoals het niet in acht nemen van de curfew, het in gevaar brengen van de taxi chauffeur die door zijn toedoen ook de curfew overtrad en als buitenlander de staat in gevaar en verwarring brengend.
De rechter veroordeelde hem tot f 1000. - boete. Daarna zei de rechter. 'heeft U een advocaat die U verdedigen kan en indien niet, mag ik U dan verdedigen?' De olieman stemde toe en de rechter zakte of naar de advocatenstoel, begon met verve de olieman te verdedigen en eiste, al pratend tegen de lege rechterstoel, vrijspraak.
Daarna klom de rechter terug op zijn stoel en stemde in met vrijspraak. De olieman verliet opgelucht de rechtszaal... maar bij de uitgang stond de rechter/advocaat en vroeg voor de verleende dienst van verdediging... f 1000.-.

Moraal: op PG-reizen gewoon aan boord blijven, boekjes lezen of Arabische leren.

Australiё reizen waren voor de meesten gezellige reizen. Je lag vaak weken in een haven, door de stakingen van de "Wharfies" dus kreeg je de kans iets van het land te zien. Het beroep "Zeeman "stond door de Engelse invloeden hoog aan¬geschreven --de gastvrijheid in de Zeemanshuizen (Mission to Sea¬man)was enorm en er werd altijd wel een excursie georganiseerd naar de Blue Mountains of Toronga Zoo.Je kon ook naar Bondi Beach met een stel collega’s, soms met wat meisjes, die je ontmoette in de Zeemans Missie. Die meisjes waren meestal verpleegkundigen ,die uit de binnenlanden van Australiё kwamen en onder strenge bewaking van de Matron in de nurseshomes woonden.
Onze assistent -machinist Jaap deed nooit mee aan al die vormen van intertainment. Jaap was de zoon van een dominee, ergens in het Noorden des Lands en misschien zat de schrik van alles wat met Missie te maken had er al vroeg in.
Jaap was een goede collega om mee te werken, maar ging in zijn vrije tijd zijn eigen weg.
Op een zondagmiddag had hij een heel mooi meisje ontmoet op de beach ,en het klikte goed tussen het stel, dus naast z'n wachten draaien, had Japie zijn handen vol! Dit treffen vond plaats op de heenweg in Sydney.De reis werd vervolgd tot en met Cairns en weer terug in Sydney werd het Jaap duidelijk, dat Deborah, want zo heette de schoonheid, de vrouw van zijn leven was! Deborah was een boerendochter. Haar vader had een enorme Schapen¬farm (Sheepstation) en toen Jaap op kennismakingsbezoek was na uren in de train gezeten te hebben, voelde hij zich daar meteen helemaal thuis .... Ze woonden in grote bungalow met een open Bentley voor de deur en op een weilandje stond een twee per¬soons Cessna vliegtuigje, dat diende om de afgedwaalde schapen weer op te sporen. Het was er heel gezellig en op de terugreis in de trein gaf Deborah te kennen ook wel met Jaap haar verdere leven te willen delen en of hij zin had om naar Australiё te komen" Haar vader begon al op leeftijd te komen en daar Debbie "enigst" kind was,was er geen opvolger. Door de voortschrijdende techno¬logie van vandaag de dag was er op de farm meer behoefte aan een Technicus, dan aan een hoefsmid! Deborah begon ook, zei ze ,het stadsleven behoorlijk zat te worden.
Na Sydney moesten nog wat havens aangedaan worden en Japie ver¬sleet zijn vrije tijd en geld aantelefoneren met zijn Debbie. Een ding was zeker ... hij zou terugkomen naar Australiё, maar eerst met studieverlof om zijn A-te halen
Perth was de laatste haven en daar had Deborah groot nieuws Japie was bezig Vader te worden !!! De toekomstplannen werden snel "omgesmeed."."...zo gauw Jaap in Holland was, zou Debbie overkomen naar Holland en zou er snel getrouwd worden!!
Jaap had inmiddels naar huis geschreven over zijn toekomstplannen en toen hij zijn vader er schriftelijk van overtuigd had, dat Deborah niet Rooms was, geen kind van gescheiden ouders was en ook niet in zonde verwekt was, lag er geen strobreed meer in de weg bij het thuisfront!
Jaap zag het helemaal zitten !!!:Fijne baan bij schoonpapa in de zaak. De manier waarop hij met de Cessna verloren schaapjes terugbracht leek hem leuker, dan eventueel bij zijn vader in de zaak, verloren schaapjes weer op het goede pad brengen?
Terug in Holland werden meteen tickets besteld en Deborah gebeld, dat alles voor elkaar was!
Helaas…. Japie kreeg een telegram terug,dat de reis naar Holland met enkele weken vertraagd werd, door een miskraam.. door de span¬ningen, door vliegangst, jet-lag of daal-angst? Debbie had tenslotte nog nooit gevlogen en dan is zoiets natuurlijk iets wat niet meevalt voor zo'n klein meissie ... !
Enige weken later,dus, kwam Deborah op Schiphol aan.
Na Jaap eindeloos geknuffeld te hebben in de aankomsthal, werd ook de Dominee om de hals gevallen .... Jaaps moeder had het gebeuren op een afstand gadegeslagen en vond de zoen aan haar man iets te lang duren en haar vrouwelijke intuïtie volgend, trok ze haar mond tot een dun streepje en verwelkomde ze haar aanstaande schoondochter met een slap handje.
Jaap ging met studieverlof en Deborah vond met behulp van kennissen van Jaaps' moeder een kamertje, dicht bij de Machinistenschool. Zodoende kon Ma via de kennissen een oogje in het zijl houden en het bleef kuis, onder het dak van de Pastorie zijnde toch een voorbeeldfunctie in het dorp!!.
Jaaps studie verliep goed, ondanks de dagdromen over zijn eigen farm later en in zijn schaarse vrije tijd kon hij Debbie heel Holland laten zien, met zelfs nog een weekeinde Brussel!
Debbie had een baantje bij boekdrukkerij gevonden om voor het ter¬perse gaan van Engelse boeken, de laatste taalfouten eruit te halen
…..Deborah moest veel 'overwerkenp’hetgeen de studie alleen maar tengoede kwam!
Toen Jaap zijn schriftelijk -A-had gedaan, wees alles erop, dat hij zijn mondeling ook zou halen en dan naar Australiё! Zijn koffers, waren al bijna gepakt en toen gebeurde het: Debbie kwam met nat behuilde ogen , wapperend met een telegram op Jaap af ... Haar vader lag op sterven en zij moest onmiddelijk naar Australie om orde op zaken te stellen ... ze was tenslotte enigst kind?
Aldus werden, er onmiddellijk tickets geregeld ... Zij wilde een retourticket, want ze wilde in Holland trouwen en dat het huwelijk door haar schoonpapa ingezegend werd! Jaap kon niet met haar mee, omdat hij vlak voor zijn mondeling zat, dus Deborah werd op Schiphol in haar eentje uitgezwaaid! In Australiё zou de bruid onmiddellijk bellen, hoe de zaken ervoor stonden met haar vader en vroeg Jaap ook zo snel mogelijk te komen!!
Een paar dagen later .... viel er een ansichtkaart in de bus ... uit PARIJS, met de Eifeltoren erop...met veel liefs van Deborah, met dank voor de gastvrijheid en de liefde en een dikke zoen voor —speciaal—japies moeder .... Ze zou de leuke tijd in Holland NOOIT vergeten!
Toen iedereen de kaart gelezen had, werd het even stil in de Pastorie. De Dominee uitte enige heel duidelijke vaktermen, en Ma sloop naar de keuken en begon van opluchting , heel vals een psalm te zingen, waarin de Verlosser toch de hoofdrol speelde en Japie ... was met stomheid geslagen en dacht, hoe hem dat kon overkomen ... Ze hadden zelfs met het oog op de toekomst een gezamenlijke bank-rekening geopend, de bankafschriften, enige dagen later, losten vele vragenop!
Jaren later zat ik op Londen-Airport in de Transithall op een vlucht te wachten .... en wie liep daar? Juist...Deborah met een veel oudere man. Ze stopte, stond mij even aan te staren... gaf me toen een vette knipoog en liep door. Achter de rug van
haar nieuwe sponsor , stak ze haar duim op in mijn richting!
Omdat Jaap en ik de Koopvaardij verlaten hadden, duur ¬een ontmoeting ook een eeuwige tijd, tot ik op een dag in Amster¬dam in een winkelstraat liep en Jaap tegenkwam, met een (zijn?) vrouw en een jengelend kind. We hebben toen even staan praten. De vrouw was duidelijk de keuze van zijn moeder --- ze stond vier-' kant in haar rok, ze had dikke wangen met de kleur van ongaar varkensvlees--Het kind keek schaapachtig en had een snottebel.
Toen ik Jaap vertelde, dat ik Deborah in Londen had ontmoet, samen met een andere man staarde hij voor zich uit en vroeg,naar de punten van zijn schoenen kijken
-Was ze nog zo knap als vroeger ik knikte..
Met-"is er wat Jaap”? doorbrak z'n vrouw de stilte .... Jaap kuchte en slikte en toen zei hij tegen mij:: Wat vind ik DIT lullig voor jou, want zo'n weerzien is toch nooit leuk, hѐ ?...op zo’n manier!! Kom,vrouw, we moeten vort--Het gaat je goed, man, en sterkte!

De AAGTEKERK was een gezellig schip, hoewel het een beetje roestig en roeterig was. Als je in een haven lag en de donkeyman was branders aan het verwisselen en er ging iets mis met de geforceerde trek in de ketels, kon je er hele stadswijken mee onder de rook en roet zetten!
Het schip was ' in de oorlog een *babyflattopper* geweest en na de oorlog omgebouwd tot vrachtschip met enige passagiers accommodatie. Door de schoorsteenveranderingen bij de ombouw ,beantwoordde de schoorsteen niet helemaal meer aan de trek en ventilatie eisen. Als de stoker dit eenmaal wist en erop ingespeeld was, kon je toch wel *rookloos* varen en anders….“Een tevreden roker hoeft niet altijd een onruststoker te zijn ???
Op een 4-8 wacht na vertrek Melbourne, richting Adelaide belde de derde stuurman de machinekamer op met de volgende vraag: Meester, ik heb drie leerlingen op de brug en om ze hun theorie in de praktijk te laten brengen, ben ik (of eigenlijk zij) sommetjes aan het maken over scheepssnelheden in relatie tot stromingen, driften, zijwinden ten opzichte van vista punten aan de wal .Jullie moeten straks toch roetblazen, na vertrek van een haven ... willen jullie dit doen , als wij erom vragen.. dus blijf *Standbij* en probeer zoveel mogelijk roet in een keer te creëren! Natuurlijk stuurman…jij vraagt en wij draaien, ik moet even de stoker waarschuwen voor zwaardere branders, want die roetblazers, vreten stoom...maar met vier roetblazers tegelijk, dat moet kunnen!.
Na ongeveer tien minuten ging de telefoon en de stuurman zei ... EN NU BLAZEN ! Na een paar minuten ging de bel weer ... Meester, kan je even naar de brug komen en het resultaat van het rekensommetje bekijken..
Ze hebben een Dikke Tien verdiend!!
Ik kwam op de brug en inderdaad ... ik had nog nooit zo*n dikke roetwolk gezien, alsof heel Pemis in de brand stond!!
En nu moet je opletten, zei de stuurman en toen zag ik door de wolk een groot wit passagiers schip doemen, alsof er aan de horizon een zwart-wit foto ontwikkeld werd! Mijn eerste reactie was..:Stuurman dit kan je niet maken!!!! Maar zijn verklaring , maakte niets, schoon, maar wel veel goed... !
Meester, zei hij, die Engelse Gin en Tonic Tanker zit mij de hele reis al dwars .... Met passeren blijven ze vlaggen. Zij hebben waarschijnlijk een luie flikker constant op een stoel op het achterdek geparkeerd, maar ik moet elke keer een leerling het achterdek opsturen om te vlaggen en die knullen hebben wel wat anders te doen.
In elke haven pikken ze de loods voor je neus weg en als ik de leerlingen met de Aldis lamp laat, oefenen, nemen ze niet de moeite om even terug te seinen, zelfs toen ik persoonlijk een paar dagen geleden *Limiebasterds* seinde.
Meester, ik beschouw dit als mijn persoonlijke *Tocht naar –Chattam. Nu blijven ze soppen tot Southampton aan toe!
En wat de deur vorige week in Sydney helemaal dicht deed was het feit, dat ik in de Black Cat op Kings Cross een van hun stewardessen versierde en zij mij aan boord
trachtte te, smokkelen, ik door zo'n geüniformeerde, Laskaar met dof geweld van boord gesmeten werd!!!
Vooral met dit laatste kon ik volledig meevoelen! en ik ging met een goed gevoel
terug naar de Machinekamer….zou dat *Chattamgevoel* toch nog een beetje leven bij sommige Hollanders ??

Vrachtschepen…. meestal een leven van laden en lossen en van A naar B varen....en wat er in al die kratten en kisten zat, wisten de stuurlieden wel, als ze er de papieren op nasloegen. Als het in bulk gestort graan was, merkte je het de volgende reis wel aan de `stow-away– ratten, die van honger allemaal midscheeps trokken (als het schip niet uitgegast was) en kopratorren vond men terug in het brood.
Maar .... op een China-Japan reis hadden we eindelijk eens een leuke en interessante lading! ln Singapore kregen we als, *lading* voor Hongkong het Russisch StaatsCircus aan boord ! D.w.z. De tenten, aggregaten, hydraulische toestanden om de tenten op te pompen , caravans en de zwaardere dieren, zoals de olifanten, paarden en tijgers, met hun dompteurs en verzorgers. Voor de dieren was het niet echt leuk, want het was overdag gloeiend heet aan dek. De baastimmerman had zijn handen vol om de dieren nat te houden, want hij ging tenslotte over het water aan boord. De olifanten stonden verankerd met een poot aan sjorogen en hun slurven zwaaiden als clinometers met de deining mee. Ze kregen hooi. De tijgers in kooien kregen bonken vlees en de beren bruinbrood met levertraan. De bakker was niet blij, toen een matroos tegen hem zei, dat er toch nog levende wezens waren, die zijn brood lekker vonden. Aan de dieren had je geen kind. Ze keken je slaperig aan, als je de *stallen* ging bezichtigen.
Met de Russische passagiers was het anders gesteld. Ze hadden veel wodka bij zich en een snort gezouten, gedroogde vis, die heel lekker was bij de wodka, waar ze heel gul mee rondgieterden. De conversatie ging koeterwalend in Duits en Engels en vond meestal plaats in de messroom.
Op een avond was de Hoofdmachinist in een heel emotioneel gesprek gewikkeld met de *Tijgerjongens*. De HWTK was een enorme kattenliefhebber, wat wij trouwens wel wisten. In alle havens waar een Artis was, daar kon hem vinden. Na een drankje kwamen bij hem altijd zijn affecties, met de katten bovendrijven en soms dacht je ,dat hij het over zijn vrouw had, maar dan bleek het de KAT te zijn.
De tijgerdompteur kon zijn gevoelens volledig met hem delen en het scheelde maar weinig of ze waren elkaar na de zoveelste wodka, wenend om de hals gevallen.
Na de nodige vodkas begon het samenzijn te verwateren en sommigen waren al naar bed gegaan om hun geleuter over slurfdieren aan boord te vervangen door dromen over gleufdiertjes in Hongkong.
Ook de Hoofdmachinist haakte af en meestal maakt hij voor het ter kooie gaan nog een rondje machinekamer, maar dit keer was hij meeteen verdwenen.!
Toen Meester Drie van wacht kwam om 12 uur ‘s nachts en via de stuurmachine terug naar midscheeps over het achterdek liep, hoorde hij in de buurt van de tijgerkooien luid gemompel, en toe hij de kooi binnenkeek zat daar de Hoofdmachinist op zijn knieën tussen twee Bengaalse tijgers en zei tegen meester drie...:met een gelukzalige glimlach met zijn armen om de beesten,... Meester, kijk eens wat lief , hè? wat een mooie poezen, hè?. De tijgers bleven rustig liggen en knipoogden wat. De daarna gewaarschuwde dompteur schrok zich dood en had alle moeite om de HWTK bij *zijn* poezen weg te lokken.
Ik vraag me nog steeds af of de HWTK zijn leven te danken heeft, omdat hij evenals de dompteur naar wodka en vis stonk en de Poezen hem hierdoor als een van de *hunnen* beschouwden, of doordat zijn zweetvoeten ervoor zorgden, dat hij niet beschouwd werd als een hapklare brok voor katachtige???
Of de Kaptein later ooit in het logboek vermeld heeft, dat de HWTK aangetroffen was in de kooi met twee poezen, denk ik niet .... Dit zou uitsluitend tot verwarring en jaloezie op het Hoofdkantoor —Westplein kunnen leiden... !!